Biuletyn - 4 sierpnia

1. Dzisiaj grupy kolumny siedleckiej przebyła etap z Żelechowa do Dęblina (35 km). Grupy 7a, 7b, 7c i 9b pielgrzymowały z Maciejowic, Grupa 9d z Okrzei, zaś Grupa 9c – z Życzyna do Dęblina.
   Grupy kolumny bialskiej przebyły etap z Jeziorzan do Żyrzyna (26 km). Grupy 14a, 14b, 14c pielgrzymowały z Woli Gułowskiej do Żyrzyna, Grupy 16 i 17 – z Sobieszyna do Osin.
   Grupy te nocują na terenie Archidiecezji Lubelskiej.
2. Apel na polach namiotowych. KRP transmitować będzie Apel z kościoła p.w. św. Piusa V w Dęblinie.
3. Baza znajduje się przy kościele Świętego Piusa V.
4. Od jutra będzie już funkcjonowało nasze Zaopatrzenie Pielgrzymkowe.
5. Jutro:
   – Grupy kolumny siedleckiej: wstanie – godz. 5³⁰, śniadanie, składanie bagaży.
   – Grupy 10a, 15a, 15b: wstanie - godz. 4⁴⁵, śniadanie, składanie bagaży;
   – Grupy 16 i 17: wstanie – godz. 6⁰⁰ – śniadanie, składanie bagaży;
   – Pozostałe grupy wstanie: godz. 5⁰⁰, śniadanie, składanie bagaży;
   – W Dęblinie w parafii św. Piusa V Mszy Świętej o godz. 7⁰⁰ przewodniczyć będzie Biskup Siedlecki Kazimierz Gurda.W Żyrzynie Msza Święta pod przewodnictwem Bp. Piotra Sawczuka o godz. 6⁰⁰, w Osinach – o godz. 7³⁰.
   Po Mszy Świętej wymarsz na szlak Pielgrzymki.
   Zapraszamy naszych Gospodarzy oraz Pielgrzymów Duchowych na Mszę Świętą jutro, a dzisiaj – na Apel.
6. Jutro w Puławach odpoczywać będziemy na terenie trzech Parafii. Już dziś dziękujemy naszym Dobrodziejom za życzliwość okazywaną od wielu lat.
7. Na pielgrzymim szlaku jest nas coraz więcej, kolejne grupy już są w drodze. Jutro dołączają grupy 8a i 8b. Cieszymy się również rosnącą rzeszą Pielgrzymów Duchowych. Zapraszamy do przekazywania pozdrowień dla pielgrzymów lub poszczególnych grup na trasie. Można uczynić to za pośrednictwem formularza. Gdyby ktoś z Was nie dysponował internetem, a chciał przekazać pozdrowienia lub opowiedzieć, jak się modlicie w Waszych parafiach, proszę kontaktować się z ks. Jackiem Wojdatem pod numerem telefonu 508 196 355.
8. Dziś na antenie KRP o godz. 21⁴⁰ kolejna audycja pielgrzymkowa, tym razem już z trasy Pielgrzymki. Zapraszamy Pielgrzymów Duchowych do włączenia się w nią. Numer telefonu do studia: 256446555. Numer do przesyłania wiadomości SMS: 601 912 229

We wczorajszym rozmyślaniu zatrzymaliśmy się na pierwszym opowiadaniu o stworzeniu człowieka, w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju, gdzie jest napisane: „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,27).
Dziś uzupełnijmy te rozważania drugim opisem, który znajdziemy w rozdziale drugim. Czytamy w nim, że po tym jak Pan stworzył niebo i ziemię, „ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą”. Jest to szczyt stworzenia. Później Bóg postawił człowieka w pięknym ogrodzie by on go pielęgnował i dbał o niego.
Duch Święty, który zainspirował całą Biblię, przedstawił na chwilę obraz samego mężczyzny, bez kobiety. I wskazuje myśl Boga, uczucie Boga, który patrzy na Adama, obserwuje go samego w ogrodzie: jest wolny, jest panem, ale … jest samotny. I widział Bóg, że nie jest to dobre; to tak jakby brakowało jedności, brakowało pełni. „Nie jest to dobre” – powiedział Bóg – i dodał: Uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc.
Bóg przyprowadził więc mężczyźnie wszystkie zwierzęta; mężczyzna nadał każdemu z nich jego imię – i to jest kolejny obraz panowania człowieka nad stworzeniem – jednak w żadnym ze zwierząt człowiek nie znalazł kogoś podobnego do siebie. Kiedy wreszcie Bóg przedstawił mu kobietę, mężczyzna rozpoznał z dumą, że ta istota, i tylko ta, jest jego częścią, „kością z moich kości i ciałem z mego ciała!”. Nareszcie pojawiło się [jego] odbicie, wzajemność. Kobieta nie jest „repliką” mężczyzny; pochodzi bezpośrednio z aktu stwórczego Boga. Obraz „żebra” nie wyraża wcale niższości lub podległości, lecz przeciwnie, mężczyzna i kobieta są z tej samej substancji i uzupełniają się. A fakt, że – [jak czytamy] w opisie biblijnym – Bóg ukształtował kobietę, podczas gdy mężczyzna spał, podkreśla jedynie to, że nie jest ona w żaden sposób stworzona przez człowieka, lecz przez Boga.
Zaufanie Boga do mężczyzny i kobiety, którym powierza ziemię, jest hojne, bezpośrednie i pełne. Ale oto i zły duch wprowadza do ich umysłów podejrzenia, niewiarę, nieufność. I ostatecznie przychodzi nieposłuszeństwo przykazaniu, które ich chroniło. Popadają w poczucie wszechmocy, które zanieczyszcza wszystko i niszczy harmonię.
Grzech rodzi nieufność i podziały między mężczyzną i kobietą. Ich relacja wpada w pułapkę tysiąca form sprzeniewierzenia i zniewolenia, złudnego czaru i upokarzającej arogancji, aż do tych najbardziej dramatycznych i gwałtownych. Historia niesie ich ślady. Pomyślmy chociażby o negatywnych przykładach z kultur patriarchalnych. Pomyślmy o wielu formach maskulinizmu. Zwróćmy uwagę na instrumentalizację i traktowanie ciała kobiety jako towaru w dzisiejszej kulturze medialnej. Zwróćmy uwagę też na ostatnią epidemię nieufności, sceptycyzmu a nawet wrogości, które rozprzestrzeniają się w naszej kulturze – zwłaszcza począwszy od zrozumiałej nieufności kobiet – odnoszącej się do przymierza między mężczyzną i kobietą, która w tym samym czasie może oczyścić intymność komunii i strzec godności pomimo różnic.
Jeśli nie znajdziemy nagłego odruchu sympatii dla tego przymierza, zdolnego do ochrony nowych pokoleń od nieufności i obojętności, dzieci będą w coraz większym stopniu wykorzenione już od łona matek. Spadek wartości społecznej dla trwałego i płodnego przymierza mężczyzny i kobiety będzie z pewnością stratą dla wszystkich. Musimy przywrócić wartość małżeństwa i rodziny!

Troska o to przymierze kobiety i mężczyzny, nawet grzeszników i poranionych, zdezorientowanych i upokarzanych, zniechęcanych i niepewnych, jest dla nas wierzących angażującym i pasjonującym powołaniem, w naszej codzienności. Ta sama historia stworzenia i grzechu w swoim ostatnim obrazie wskazuje nam na piękną ikonę: „Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich” (Rdz 3,21). To obraz czułości wobec tej pary grzeszników, który pozostawia nas zdumionymi. To obraz ojcowskiej troski o ludzkie małżeństwo. Sam Bóg pielęgnuje i chroni swoje arcydzieło.

Sam Bóg pielęgnuje i chroni moje życie i życie mojej rodziny. Jestem z Nim w wiecznym przymierzu również wtedy kiedy błądzę.