Biuletyn - 2 sierpnia

1. Serdecznie witamy i pozdrawiamy wszystkich Pątników, którzy rozpoczęli pielgrzymowanie. Błogosławieni miłosierni albowiem oni miłosierdzia dostąpią – to hasło tegorocznej Pielgrzymki, które nawiązuje do przeżywanego Roku Miłosierdzia, a także do zakończonych przed dwoma dniami Światowych Dni Młodzieży. Żywo w naszej pamięci pozostają słowa Ojca Świętego Franciszka, który uzmysłowił nam, jak bardzo nasza przyszłość i przyszłość tego świata zależy od tego czy zechcemy współdziałać z Bogiem. Jedynym bowiem sposobem przezwyciężenia wojen i nienawiści jest miłość praktykowana względem drugiego człowieka. Niech zatem czas naszego pielgrzymowania pomaga nam uczyć się dostrzegać w drugim człowieku samego Boga i „miłością żyć w każdy, szary dzień, ocierać łzy ludzkiej niedoli (…), pocieszać tam, gdzie serce boli”.
2. Dziękujemy naszym Pasterzom, Bp. Kazimierzowi i Bp. Piotrowi, którzy rano w katedrze siedleckiej sprawowali Mszę Świętą inaugurującą 36 Pieszą Pielgrzymkę Podlaską na Jasną Górę za stałą pamięć modlitewną oraz obecność na trasie pielgrzymki. Cieszymy się, że są razem z nami i nam przewodzą w tej drodze wiary. W intencjach polecanych przez Pątników Duchowych pamiętamy o naszych Pasterzach i o naszej diecezji.
3. Wzorem ubiegłego roku zapraszamy Pielgrzymów Duchowych do jeszcze ściślejszej łączności z tymi, którzy fizycznie pielgrzymują do Tronu Jasnogórskiej Pani. Zachęcamy do lektury codziennego Biuletynu oraz zamieszczania pozdrowień dla pielgrzymów będących na trasie za pośrednictwem formularza, znajdującego się na stronie internetowej naszej Pielgrzymki. Prosimy o wskazanie adresatów pozdrowień, numeru grupy, w której pielgrzymują oraz informacji, od kogo pozdrowienia są przesyłane.
4. Zachęcamy Was, Pątników Duchowych, do włączenia się w dzisiejszą audycję na antenie KPR. Zapraszamy do słuchania i telefony, wiadomości SMS. Już dziś o godzinie 21.40.
5. Na szlaku pątniczym są już grupy: 1, 2, 4, 5, połączone siły 3 i 6, 10a, 10b, 11, 12, 13, 15b, 16 i 17..
6. Dzisiaj przebyliśmy etap:
   Grupy 1 – 6: z Siedlec do Wodyń, długości 30 km;
   Grupy 10a, 10b, 11: z Drelowa do Radzynia Podlaskiego, długości 30 km;
   Grupy 12 i 13: z Międzyrzeca Podlaskiego do Radzynia Podlaskiego, długości 26 km;
   Grupa 15b: z Komarówki Podlaskiej do Radzynia Podlaskiego, długości 27 km;
   Grupa 16 i 17: z Parczewa do Tarkawicy, długości 28 km.
7. Noclegi Grup: w Wodyniach, w Radzyniu Podlaskim i w Tarkawicy. Apel w kościele w Wodyniach, w Radzyniu Podlaskim i w Tarkawicy o godz. 21⁰⁰
8. Jutro:
   Grupy 1 – 6: Wstanie: o godz. 5⁰⁰, zdanie bagaży.
   Wymarsz: 5⁴⁵. Prowadzi grupa 3.
   Msza św. o godz. 9⁰⁰. w Stoczku Łukowskim. Przed Mszą św. śniadanie, przygotowane przez parafian Stoczka Łukowskiego. Bezpośrednio po Mszy Św. wymarsz na trasę, prowadzi grupa 9a.
   - Grupy 10 – 15b: wstanie: godz. 4⁴⁵, zdanie bagaży.
      Msza Święta: godz. 6⁰⁰. Po Mszy Świętej – śniadanie i wymarsz.
      Od Radzynia rozpoczyna pielgrzymowanie Grupa 15a.
   - Grupy 16 – 17:  według ustaleń Księży Przewodników.
9. Zachęcamy do korzystania z tekstów konferencji pielgrzymkowych, a także dołączanych codziennie do Biuletynu tekstów rozważań.

ROZMYŚLANIE 1
BIBLIJNE POJĘCIE MIŁOSIERDZIA NA PODSTAWIE „MISERICORDIAE VULTUS” W KONTEKŚCIE Wj 34,1-7a
Papież Franciszek ogłosił bullę określającą bieżący rok formacyjny Rokiem Miłosierdzia. Uczynił to 11 kwietnia 2015 r., w wigilię II Niedzieli Wielkanocnej, przed świętem Bożego Miłosierdzia. Ten rok został rozpoczęty 8 grudnia 2015 r. i potrwa aż do uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata do 20 XI 2016 r.
Papież już we wstępie tejże bulli, wskazuje na biblijne fragmenty ukazujące nam Boga, który objawia się Mojżeszowi w następujący sposób: „Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący swą łaskę w tysiączne pokolenia, przebaczający niegodziwość, niewierność, grzech, lecz niepozostawiający go bez ukarania...” (Wj 34,6-7a).
Wiemy też, że pełnym obrazem miłości Boga do człowieka jest sam Jezus Chrystus, który mówi: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). Jezus ukazuje Boga poprzez słowa – opowiada o Nim, głosi naukę Bożą; poprzez gesty – uzdrawia, karmi, wskrzesza; poprzez całą swą osobę – odpuszcza grzechy okazując przebaczenie, pociesza, daje nadzieję i zapewnia o miłości.
Oto fragment ze wstępu papieskiej bulli „Misericordiae vultus”:
„Potrzebujemy nieustannie kontemplować tę tajemnicę miłosierdzia. Jest ona dla nas źródłem radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia. Miłosierdzie: to jest słowo, które objawia Przenajświętszą Trójcę. Miłosierdzie: to najwyższy i ostateczny akt, w którym Bóg wychodzi nam na spotkanie. Miłosierdzie: jest podstawowym prawem, które mieszka w sercu każdego człowieka, gdy patrzy on szczerymi oczami na swojego brata, którego spotyka na drodze życia. Miłosierdzie: to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu.”
Co jest ważne we właściwym rozumieniu miłosierdzia? Właściwe Bogu jest stosowanie miłosierdzia i w tym najwyraźniej wyraża się jego wszechmoc”.  Słowa św. Tomasza z Akwinu pokazują, że miłosierdzie Boże nie jest znakiem słabości, lecz przejawem wszechmocy Boga. Z tego też powodu liturgia w jednej ze swoich najstarszych kolekt przywołuje następujące słowa modlitwy: „Boże, Ty przez przebaczenie i litość najpełniej okazujesz swoją wszechmoc”.  Bóg zawsze będzie w ludzkiej historii jako Ten, który jest obecny, bliski, opatrznościowy, święty i miłosierny. „Cierpliwy i miłosierny” – to podwójne określenie spotykamy często w Starym Testamencie jako opis natury Boga. To Jego bycie miłosiernym, znajduje swe potwierdzenie w wielorakich dziełach historii zbawienia, gdzie dobroć Boga zwycięża nad chęcią kary i zniszczenia.
Rok Miłosierdzia to Rok Jubileuszowy w 50 rocznicę zakończenia Obrad Soboru Watykańskiego II. Powracają w pamięci pełne wymowy słowa - pisze Papież Franciszek - które św. Jan XXIII wypowiedział na rozpoczęcie Soboru, aby wskazać drogę, którą należy kroczyć: „Dziś jednakże Oblubienica Chrystusa woli posługiwać się raczej lekarstwem miłosierdzia, aniżeli surowością. […] Kościół Katolicki pragnie okazać się matką miłującą wszystkich, matką łaskawą, cierpliwą, pełną miłosierdzia i dobroci względem synów odłączonych…”
Papież pisze dalej: „Słowo przebaczenia niech dotrze do wszystkich, a wezwanie do doświadczenia miłosierdzia niech nie pozostawi nikogo obojętnym. Moje zaproszenie do nawrócenia kieruję z jeszcze większą intensywnością do tych osób, które znajdują się daleko od łaski Boga ze względu na sposób, w jaki żyją.” Wydaje się bowiem, że dziś wielu ludzi przestaje wierzyć w możliwość przebaczenia. Wynika to wielokrotnie z analizy otaczającego świata pełnego wojen, okrucieństwa, nieprzebaczania sobie nawzajem w rodzinach, chorych zazdrości niszczących wzajemne relacje, a wielokrotnie prowadzących do różnej formy nienawiści. Jak to było już wspomniane: przebaczanie kojarzy nam się ze słabością, że kto przebacza – przegrywa, a tak naprawdę jest właśnie odwrotnie – kto przebacza zwycięża, gdyż zaczyna budować: wzajemne relacje, zależności, otwiera się na współpracę, która może przynieść wiele korzyści na różnych poziomach – materialnym a zwłaszcza duchowym.
Dlatego „Kościół ma misję głoszenia miłosierdzia Boga, bijącego serca Ewangelii, aby w ten sposób dotknąć serce i umysł każdego człowieka. Oblubienica Chrystusa czyni swoim, zachowanie Syna Bożego, który wszystkim wychodzi naprzeciw, nie pomijając nikogo. W naszym czasie, w którym Kościół jest zaangażowany w nową ewangelizację, temat miłosierdzia wymaga, by go ponownie przedstawić z nowym entuzjazmem i z odnowioną działalnością duszpasterską. Jest to kluczowe dla Kościoła oraz dla wiarygodności jego głoszenia, aby żył on i świadczył w pierwszej osobie o miłosierdziu. Język Kościoła i jego gesty powinny przekazywać miłosierdzie w ten sposób, aby dotrzeć i przemówić do głębi ludzkich serc oraz sprowokować je do odnalezienia właściwej dla nich drogi ku Bogu, bliźniemu i sobie samemu. Papież Franciszek przypomina nam dlatego słowa, które św. Jan XXIII wypowiedział niegdyś na rozpoczęcie soboru, aby wskazać tę właśnie drogę, którą należy kroczyć: „Dziś jednakże Oblubienica Chrystusa woli posługiwać się raczej lekarstwem miłosierdzia, aniżeli surowością. […] Kościół Katolicki pragnie okazać się matką miłującą wszystkich, matką łaskawą, cierpliwą, pełną miłosierdzia i dobroci względem synów odłączonych…”.
Dwoma terminami, którymi chcemy się teraz zająć, a które określają pojęcie miłosierdzia, są: grecki rzeczownik to splanchnon oraz grecki czasownik splanchnidzomai. W środowisku pozabiblijnym termin to splanchnon ulegał ewolucji, przyjmując kolejno następujące znaczenia: 1) wnętrzności zwierząt ofiarnych, które spalano w darze ofiarnym, takie jak serce, płuca, nerki, wątroba czy śledziona; 2) same uczty ofiarne; 3) wnętrzności człowieka, w tym organy rozrodcze męskie i żeńskie; 4) łono matczyne lub biodra; 5) w końcu dziecko pochodzące z łona matki. Rzeczownik ten oznaczał też siedzibę namiętności, takich jak gniew czy miłość. Serce zaś rozumiano często jako centrum ludzkich doznań i uczuć. Oznacza też litość, miłość, serdeczność i czułość.
Czasownik splanchnidzomai w judaizmie hellenistycznym oznacza: poruszenie uczuciowe lub usposobienie gotowe do czynu miłosierdzia. W NT czasownik splanchnidzomai pojawia się 12 razy. Dosłownie oznacza on poruszenie się wnętrzności z powodu czyjegoś nieszczęścia, współczucie sięgające aż do odczuwalnego fizycznie głębokiego poruszenia wewnętrznego. Można go tłumaczyć jako: „czuć litość”, „litować się”, „wzruszać się”, „współczuć”. Wnętrzności i łono są bowiem, jak sądzono, siedzibą myśli, wspomnień i miłosierdzia. Innym znaczeniem tego określenia jest też postawa życzliwości i pozytywnej skłonności do drugich. Możemy rozumieć to również jako pewną ideę czynu czy jako spontaniczne wyjście ku drugiemu. Miłosierdzie rozumiemy również jako uczucie przeciwstawne do gniewu, a zatem wskazuje ono na delikatność, wręcz intymność, jest ono zatem postawą litości. Można stwierdzić, że uczucie to powinno prowadzić do dobrego czynu.
W przypadku czasownika splanchnidzomai, który pojawia się jedynie u synoptyków (czyli u Łk, Mt i Mk), odnosi się on tam dwukrotnie do Boga (por. Mt 18,27; Łk 15,20), raz do miłosiernego Samarytanina (por. Łk 10,33) i aż dziewięć razy do Chrystusa, prawie zawsze w odniesieniu do dokonywanych przez Niego cudów.
Czasownik splanchnidzomai pojawia się w NT w trzech przypowieściach Jezusa. Są to: 1) przypowieść o miłosiernym Samarytaninie; 2) przypowieść o miłosiernym ojcu, znana bardziej jako przypowieść o synu marnotrawnym; 3) trzecią przypowieścią, w której występuje ten czasownik, jest znajdująca się w ewangelii Mt przypowieść o niemiłosiernym słudze (Mt 18,23-35). W każdym z wymienionych przypadków czasownik ten wskazuje na motyw działania dobroczynnego. Opisuje on postawę człowieka, jego dobroć, łaskawość i przebaczenie.
Czasownik ten, charakteryzuje Jezusa jako Mesjasza, który działa, gdyż w Nim jest obecne miłosierdzie Boże. To On przejmuje się ludzką biedą i wychodzi naprzeciw człowiekowi. Ewangeliści pokazują nam, że Jezus jest Mesjaszem miłosiernym i litościwym, dbającym nie tylko o dusze, ale i ciała tych, którzy do Niego się zwracają.


POSTANOWIENIE DNIA:
Pomodlę się za cały Kościół święty oraz za papieża Franciszka i całe duchowieństwo: Ojcze nasz…